آلغونهلغتنامه دهخداآلغونه . [ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) آلگونه . گلگونه . سرخی باشد که زنان درروی مالند زینت را. غازه . سرخی . سرخاب : آن بناگوش لعلگون گوئی برنهاده ست آلغونه بسیم . شهید.رو که را در نبر
الغونهلغتنامه دهخداالغونه . [ اَ ن َ ] (اِ) مخفف آلغونه . امروزه سرخاب گویند. (فرهنگ نظام ). العونه یا الگونه ، سرخی که زنان بر روی مالند. (آنندراج ) (فرهنگ شعوری ورق 128 ب ) (مؤید الفضلاء).
الغانیلغتنامه دهخداالغانی . [ اُ ] (اِخ ) در اعلام المنجد آمده : علی الغانی در مکه بدنیا آمد (1540 م .) مورخ هندی عربی و وکیل محمد الغانی حکمران گجرات بود. او راست : ظفرالواله بمظفر و آله ، که تاریخ گجرات و دول اسلامی در شمال هند است - انتهی . صاحب معجم المطبوع
الغونهلغتنامه دهخداالغونه . [ اَ ن َ ] (اِ) مخفف آلغونه . امروزه سرخاب گویند. (فرهنگ نظام ). العونه یا الگونه ، سرخی که زنان بر روی مالند. (آنندراج ) (فرهنگ شعوری ورق 128 ب ) (مؤید الفضلاء).
آلگونهفرهنگ فارسی معین(نِ) (اِمر.) سُرخاب ، گلگونه ، مادة سرخ رنگی که زنان به گونة خود مالند. آلغونه نیز گویند.
الگونهلغتنامه دهخداالگونه . [ اَ ن َ ] (اِ) بمعنی گلگونه و سرخ رنگ و شنجرفی . الغونه . (آنندراج ). || غازه ٔ روی . (آنندراج ).
گولغنچهلغتنامه دهخداگولغنچه . [ غ ُ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) غازه و گلگونه ٔ زنان را گویند و آن سرخیی باشد که بر روی مالند. (برهان ) (آنندراج ). گل غنچه . (حاشیه ٔ برهان ). سرخاب . آلغونه .
