سیه سرلغتنامه دهخداسیه سر. [ ی َه ْ س َ ] (اِ مرکب ) کنایه از آدمی زاد باشد. (برهان ). آدمی . (فرهنگ رشیدی ) : سیه سر را قضا بر سر نبشته ست گنهکاریش در گوهر سرشته ست . (ویس و رامین ).|| قلم نویسندگی . (برهان ) (آنندراج ). رجوع به سیا