عنبرفشانلغتنامه دهخداعنبرفشان . [ عَم ْ ب َ ف َ / ف ِ ] (نف مرکب ) عنبرفشاننده . آنچه عنبر بپاشد و خوشبوی چون عنبر باشد : جعدشان در مجلس او مشکبارزلفشان در پیش اوعنبرفشان . فرخی .از شراره ٔ آه مشتاقان
عنبرافشانلغتنامه دهخداعنبرافشان . [ عَم ْ ب َ اَ ] (نف مرکب ) مخفف عنبرافشاننده . آنچه عنبر بیفشاند. آنچه بوی عنبر دهد. خوشبوی چون عنبر : بی باده ٔ زرفشان نباشم چون باد شده ست عنبرافشان . خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص
عنبرفشاندهلغتنامه دهخداعنبرفشانده . [ عَم ْ ب َ ف َ / ف ِ دَ/ دِ ] (ن مف مرکب ، ق مرکب ) عنبرپاشیده : سنبل نشانده بر گل سوری نگه کنیدعنبرفشانده گرد سمن زار بنگرید.سعدی .
جانب داشتنلغتنامه دهخداجانب داشتن . [ ن ِ ت َ ] (مص مرکب )رابطه داشتن . پیوند داشتن . مربوط بودن : نسیم صبح را گفتم تو با او جانبی داری کز آنجانب که او باشد صبا عنبرفشان آید. سعدی .رجوع به جانب شود.
فشانلغتنامه دهخدافشان . [ ف َ / ف ِ ] (نف مرخم ) ریزنده و ریزان . (برهان ). در بعضی کلمات مرکب به معنی فشاننده آید. (فرهنگ فارسی معین ):- آتش فشان ؛ آتشبار. آنچه از خود آتش بیفشاند : سوی شاه شد، داغ برد
رسن وارلغتنامه دهخدارسن وار. [ رَ س َ ] (ص مرکب ) همچون رسن . همانندرسن . مانند رسن . مثل ریسمان . ریسمان وار. که مثل ریسمان بلند باشد. که مانند رسن دراز باشد : سر از چنبر تو ببردند لیکن رسن وار سرْشان درآید به چنبر. امیرمعزی .بپیچید
سرآغوشلغتنامه دهخداسرآغوش . [ س َ ] (اِ مرکب ) بمعنی سرآغوج است که گیسوپوش زنان باشد و بعضی گویند دامیست که زنان بدان زیب و زینت کنند یعنی روپاکیست که مانند دام بافته اند. (برهان ) (غیاث ) : باد سر زلفت از سرآغوش دستار سر سران ربوده . خاقانی
شرارهلغتنامه دهخداشراره . [ ش َ رَ / رِ ] (ع اِ) جرقّه . (یادداشت مؤلف ). خدره . (نصاب الصبیان ). نیم سوخته . (دهار). آتشپاره و جرقه ٔ آتش . (ناظم الاطباء) : سر نوک نیزه ستاره ببردسر تیغ تاب از شراره ببرد. <p class="author"
عنبرفشاندهلغتنامه دهخداعنبرفشانده . [ عَم ْ ب َ ف َ / ف ِ دَ/ دِ ] (ن مف مرکب ، ق مرکب ) عنبرپاشیده : سنبل نشانده بر گل سوری نگه کنیدعنبرفشانده گرد سمن زار بنگرید.سعدی .