دایهلغتنامه دهخدادایه . [ ی َ ] (اِخ ) صاحب کتاب مرصادالعباد. رجوع به نجم الدین رازی و یا نجم الدین دایه و غزالی نامه چ 1 ص 103 و تاریخ گزیده و مرصادالعباد شود.
دایهلغتنامه دهخدادایه . [ ی َ ] (اِخ ) علی دایه . علی بن عبداﷲ معروف به علی دایه ، سپهسالارسلطان مسعود غزنوی است . رجوع به تاریخ بیهقی شود.
دایهلغتنامه دهخدادایه . [ی َ / ی ِ ] (اِ) (فارسی است و در لغت عرب آنرا عربی گیرند). مُرضعه . حاضنه . ظئر. ظاغیة. (منتهی الارب ). غاذیة. (ملخص اللغات ). پازاج . پازاچ . زن که بچه
دایهگویش خلخالاَسکِستانی: dâya دِروی: dâya شالی: dâya کَجَلی: lalaleg کَرنَقی: dâya کَرینی: dâya کُلوری: dâya گیلَوانی: dâya لِردی: dâya
دایهگویش کرمانشاهکلهری: lala گورانی: lala سنجابی: lala کولیایی: lala زنگنهای: lala جلالوندی: lala زولهای: lala کاکاوندی: lala هوزمانوندی: lala
دایهفرهنگ انتشارات معین(یِ) [ په . ] (اِ.) 1 - شیردهنده ، پرستار کودک . 2 - قابله . ؛~ دلسوزتر از مادر آن که به دروغ خود را مهربان و فداکار جلوه دهد.
دایهفرهنگ فارسی عمید / قربانزاده۱. زنی که بچۀ کس دیگر را شیر بدهد.۲. [قدیمی] پرستار زن که کودکان را پرورش دهد و پرستاری کند.۳. [قدیمی] قابله.