لغتنامه دهخدا
داءالحیة. [ ئُل ْ ح َی ْ ی َ ] (ع اِ مرکب ) دأالثعلب . دأحیة. داءالسمک . بیماری که در سر پدید آیدو موی بریزاند. صاحب ذخیره ٔ خوارزمشاهی گوید: داءالحیة آن بود که موی با پوست برود لکن پوستی باریک باشد که شکل آن دراز بود همچون شکل مار و داءالحیه از بهر این دو معنی گویند - انته