لغتنامه دهخدا
بیدهن . [ دَ هََ ] (ص مرکب ) (از: بی + دهن ) مخفف بیدهان . فاقد دهان . || کنایه از کسی که بر سخن گفتن قدرت نداشته باشد. (آنندراج ). عاجز و ناتوان در تکلم . سخنران حقیر. (ناظم الاطباء) : عاشقان بیدهن را زهره ٔ گفتار نیست ورنه جای بوسه پرخالیست د