لغتنامه دهخدا
اثلة. [ اَ ل َ ] (اِخ ) موضعی است قرب مدینه در شعر قیس بن الخطیم :واﷲ ذی المسجد الحرام و ماجُلِّل َ من یمنة لها خُنُف اِنّی لاهواک غیر ذی کذب قد شَف ّ منّی الاحشاءُ و الشَّغف بل لیت أهلی و اهل أثْلةَ فی دار قریب بحیث نختلف .در تفسیر آن چنین گفته