گولخن
لغت‌نامه دهخدا
گولخن . [ خ َ ] (اِ مرکب ) گولخ . گولخ . گلخن . گلخان . گولخان . (حاشیه ٔ برهان قاطعچ دکتر معین ). گلخن حمام . (فرهنگ شعوری ). گلخن حمام است که آتشگاه است . (انجمن آرای ناصری ) :
صد جان فدای یار من ، او تاج من دستار من
جنت ز من غیرت برد، گر درروم در گولخن .
آن نسیمی که بیاید از چمن
هست پیدا از سموم گولخن .
آن گولخن گلشن شود خاکسترش سوسن شود
چون خلق یار من شود کان می نگنجد در دهن .
صد جان فدای یار من ، او تاج من دستار من
جنت ز من غیرت برد، گر درروم در گولخن .
آن نسیمی که بیاید از چمن
هست پیدا از سموم گولخن .
آن گولخن گلشن شود خاکسترش سوسن شود
چون خلق یار من شود کان می نگنجد در دهن .