کهدان
لغت‌نامه دهخدا
کهدان . [ ک َ ] (اِ مرکب ) جایی که در آن کاه و علف ستوران نهند. (آنندراج ). کاهدان . مَتْبَن . مَتْبَنة. انبار کاه . (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
وینها که نیند از تو سزای که و کهدان
مر حور جنان را تو چه گویی که سزااند؟
تو چه گویی که جهان از قبل اینهاست
که دریغ آید زیشانْت همی کهدان .
دیگ شکم از طعام لبریز مکن
گر کاه نباشد ز تو کهدان از توست .
- امثال :
مردان در میدان جهند و ما در کهدان جهیم . (امثال و حکم ص 1512).
|| جایی که در آن جهت خوابیدن سگ کاه می ریزند. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ فارسی معین ) :
افسر زرین تو را و دولت بیدار
وآنکه تو را دشمن است بد سگ کهدان .
- امثال :
گر سگی بانگی کند بر بام کهدان غم مخور .
وینها که نیند از تو سزای که و کهدان
مر حور جنان را تو چه گویی که سزااند؟
ناصرخسرو.
تو چه گویی که جهان از قبل اینهاست
که دریغ آید زیشانْت همی کهدان .
ناصرخسرو.
دیگ شکم از طعام لبریز مکن
گر کاه نباشد ز تو کهدان از توست .
میرالهی همدانی .
- امثال :
مردان در میدان جهند و ما در کهدان جهیم . (امثال و حکم ص 1512).
|| جایی که در آن جهت خوابیدن سگ کاه می ریزند. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ فارسی معین ) :
افسر زرین تو را و دولت بیدار
وآنکه تو را دشمن است بد سگ کهدان .
(از تاریخ بیهقی چ ادیب ص 636).
- امثال :
گر سگی بانگی کند بر بام کهدان غم مخور .
؟ (از امثال و حکم ص 1295).
