ترجمه مقاله

مهان

لغت‌نامه دهخدا

مهان . [ م ِ ] (اِ) ج ِ مِه ْ. بزرگان :
بر او آفرین کرد شاه جهان
که بادت بزرگی و فر مهان .

فردوسی .


سر نامه گفت آفرین مهان
بر آن باد کو پاک دارد نهان .

فردوسی .


چو بشنید قیصر کز ایران مهان
فرستاده ٔ شهریار جهان .

فردوسی .


یکی شادمانی بد اندر جهان
خنیده میان کهان و مهان .

فردوسی .


میان سپاهت هر آن کز مهان
بترسی از او آشکار و نهان .

اسدی .


ز کردار گرشاسب اندر جهان
یکی نامه بد یادگار از مهان .

اسدی .


بر مهان نشوم ور شوم چو خاک مهین
غم گیا نخورم ور خورم به کوه گیا.

خاقانی .


با مهان آب زیر کاه مباش
تات بی آب تر ز که نکنند.

خاقانی .


به می خوردن نشاند آنگه مهان را
همان فرخنده بانوی جهان را.

نظامی .


سر سرفرازان و تاج مهان
به دوران عدلش بناز ای جهان .

سعدی .


ترجمه مقاله