شکرخای
لغت‌نامه دهخدا
شکرخای . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (نف مرکب ) شکرخا. قریب به معنی شکرشکن . (آنندراج ). که شکر بخورد. که شکر بجود. || سخت شیرین . بسیار شیرین و دلپسند :
ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه ٔ یاقوت شکرخای تو خوش .
|| سخت شیرین سخن . شیرین گفتار :
که شاه نیکوان شیرین دلبند
که خوانندش شکرخایان شکرخند.
که طوطیان شکرخای هم سخن گویند
ولیک ناید از طوطیان سخندانی .
آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد
طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکّرخای تو.
و رجوع به شکرخا شود.
ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه ٔ یاقوت شکرخای تو خوش .
حافظ.
|| سخت شیرین سخن . شیرین گفتار :
که شاه نیکوان شیرین دلبند
که خوانندش شکرخایان شکرخند.
نظامی .
که طوطیان شکرخای هم سخن گویند
ولیک ناید از طوطیان سخندانی .
کمال الدین اسماعیل .
آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد
طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکّرخای تو.
حافظ.
و رجوع به شکرخا شود.
