شایبة

شایبة. [ ی ِ ب َ ] (ع ص ) شائبة. مؤنث شائب و شایب و اشیب بمعنی زن موی سپید. (از اقرب الموارد). و رجوع به شائب و شائبة شود. || (اِ) آمیزش و آلودگی . (منتهی الارب ). چرکی و زشتی . (شمس اللغات ). ج ، شوایب . || شک و شبهه و گمان و احتمال . (ناظم الاطباء) : و نقاب شایبه ٔ وحشت و نفاق از چهره ٔوفاق برانداخته آید. (جهانگشای جوینی ). و در تداول عامه گویند: بدون شایبه یعنی بدون شک و شبهه . (از ناظم الاطباء). پاک و پاکیزه . || آفت و آسیب .(ناظم الاطباء). رجوع به شائب و شائبة و شایب شود.