سبطی
لغت‌نامه دهخدا
سبطی . [ س ِ ] (ص نسبی ) منسوب به سبط. رجوع به سِبْط شود. || یهودی . مقابل قبطی . یکی از اسباط بنی اسرائیل :
گر بمصر اندر بدی او نامدی
وهم از سبطی کجا زایل شدی .
گر نبودی نیل را آن نور دید
از چه قبطی را ز سبطی میگزید.
می شنیدم که درآمد قبطئی
از عطش اندر وثاق سبطئی .
گر بمصر اندر بدی او نامدی
وهم از سبطی کجا زایل شدی .
مولوی .
گر نبودی نیل را آن نور دید
از چه قبطی را ز سبطی میگزید.
مولوی .
می شنیدم که درآمد قبطئی
از عطش اندر وثاق سبطئی .
مولوی .
