که
لغت‌نامه دهخدا
که . [ ک َه ْ ] (اِ) مخفف کاه . (فرهنگ رشیدی ). مخفف کاه است که اسبان و شتران و گاوان خورند. (برهان ) (آنندراج ). کاه و تبن . (ناظم الاطباء) :
کاهی است تباه این جهان ولیکن
کَه ْ پیش خر وگاو زعفران است .
تو را بهره از علم خار است یا که
مرا بهره از علم مغز مقشر.
وینها که نیند از تو سزای که و کهدان
مر حور جنان را تو چه گویی که سزااند.
بد ز نیکان قیامتی نشود
که ز بیجاده قیمتی نشود.
ز خرسپوزی من علک خای گردد خر
نه که خورد نه سپوس و نه جو خورد نه گیا.
بسی سنگ و بسی گوهر به جایند
نه آهن را نه که را می ربایند.
وآلت اسکاف پیش برزگر
پیش سگ که استخوان در پیش خر.
زآنکه تقلید آفت هر نیکویی است
کَه ْ بود تقلید اگر کوه قوی است .
که که باشد تا بپوشد روی آب
طین که باشد که بپوشد آفتاب ؟
بشنو اکنون صورت افسانه را
لیک هین از که جدا کن دانه را.
سر گاو عصار از آن در که است
که از کنجدش ریسمان کوته است .
رجوع به کاه شود.
کاهی است تباه این جهان ولیکن
کَه ْ پیش خر وگاو زعفران است .
تو را بهره از علم خار است یا که
مرا بهره از علم مغز مقشر.
وینها که نیند از تو سزای که و کهدان
مر حور جنان را تو چه گویی که سزااند.
بد ز نیکان قیامتی نشود
که ز بیجاده قیمتی نشود.
ز خرسپوزی من علک خای گردد خر
نه که خورد نه سپوس و نه جو خورد نه گیا.
بسی سنگ و بسی گوهر به جایند
نه آهن را نه که را می ربایند.
وآلت اسکاف پیش برزگر
پیش سگ که استخوان در پیش خر.
زآنکه تقلید آفت هر نیکویی است
کَه ْ بود تقلید اگر کوه قوی است .
که که باشد تا بپوشد روی آب
طین که باشد که بپوشد آفتاب ؟
بشنو اکنون صورت افسانه را
لیک هین از که جدا کن دانه را.
سر گاو عصار از آن در که است
که از کنجدش ریسمان کوته است .
رجوع به کاه شود.