خلم
لغت‌نامه دهخدا
خلم . [ خ ِ ] (اِ) خشم . غضب . (از برهان قاطع) (ناظم الاطباء) :
کفر جهل است و قضای کفر علم
هر دو یک کی باشد آخر خلم و حلم .
ایمنان را من بترسانم بخلم
خائفان را ترس بردارم ز حلم .
خلم بهتر از چنین حلم ای خدا
که کند از نور ایمانم جدا.
تا کی آرم رحم خلم آلود را
ره نمایم علم حلم اندود را.
|| آب بینی . خُلم . (ناظم الاطباء). رجوع به خُلم شود. || گل تیره ٔ چسبنده . (ناظم الاطباء) (برهان ) :
چراغ علم و دانش پیش خود دار
وگرنه در چه افتی سرنگون وار
فغان زین صوفی در خلم مانده
ولی در خلم خود بی علم مانده .
کفر جهل است و قضای کفر علم
هر دو یک کی باشد آخر خلم و حلم .
ایمنان را من بترسانم بخلم
خائفان را ترس بردارم ز حلم .
خلم بهتر از چنین حلم ای خدا
که کند از نور ایمانم جدا.
تا کی آرم رحم خلم آلود را
ره نمایم علم حلم اندود را.
|| آب بینی . خُلم . (ناظم الاطباء). رجوع به خُلم شود. || گل تیره ٔ چسبنده . (ناظم الاطباء) (برهان ) :
چراغ علم و دانش پیش خود دار
وگرنه در چه افتی سرنگون وار
فغان زین صوفی در خلم مانده
ولی در خلم خود بی علم مانده .