استور
لغتنامه دهخدا
استور. [ اُ ] (اِ) مؤلف مؤیدالفضلاء گوید: استور بالضم ، یعنی دستور. کذا فی الغنیه . معنی آن صاحب دست و مسند و آنکه [ در ] جمله ٔ امور برو اعتماد کنند و نیز به معنی دستوری و حجت و اجازت - انتهی . و این صورت و معنی آن بر اساسی نیست ، و دستور را استور خوانده اند.
