ابرار
لغت‌نامه دهخدا
ابرار. [ اَ ] (ع ص ، اِ) ج ِ بَرّ. نیکان . نیکوکاران . طائعان :
ای عادت توخوبتر از صورت مردم
ای خاطر تو پاکتر از طاعت ابرار.
و لباس شرم میپوشند که لباس ابرار است .(تاریخ بیهقی ). گفتم خاموش که اشارت سید علیه السلام بفقر طایفه ای است که مرد میدان رضااند و تسلیم تیر قضا نه اینان که خرقه ٔ ابرار پوشند و لقمه ٔ ادرار نوشند . (گلستان ).
ای عادت توخوبتر از صورت مردم
ای خاطر تو پاکتر از طاعت ابرار.
فرخی .
و لباس شرم میپوشند که لباس ابرار است .(تاریخ بیهقی ). گفتم خاموش که اشارت سید علیه السلام بفقر طایفه ای است که مرد میدان رضااند و تسلیم تیر قضا نه اینان که خرقه ٔ ابرار پوشند و لقمه ٔ ادرار نوشند . (گلستان ).
