مصدر

۱. (ادبی) در دستور زبان، کلمه‌ای که آخر آن «تَن» یا «دَن» باشد به شرط آن‌که هرگاه نون را از آخر آن حذف کنند بن ماضی بشود، مثل گفتن، رفتن، زدن.
۲. [قدیمی] بازگشتن‌گاه؛ جای بازگشتن.
۳. [قدیمی] محل صدور.