لغتنامه دهخدا
تثویب .[ ت َ ] (ع مص ) بازگشتن بعد از آنکه رفته بود. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). بازگردیدن . (آنندراج ). برگشتن است که بعد از رفتن باشد. (شرح قاموس ). || ایستادن در نماز. (شرح قاموس ). || پاداش دادن . (تاج المصادر بیهقی ) (زوزنی ) (دهار) (