ازمهلغتنامه دهخداازمه . [ اَ زِم ْ م َ ] (ع اِ) ج ِ زمام . مهارها : چون بندگان حضرت پادشاه عالم عادل مؤید مظفر منصور مالک ازمه ٔ انام .. (گلستان ).
حجمةلغتنامه دهخداحجمة. [ ح َ ج َ م َ ] (ع اِ) بادریسه . || بادریسه ٔ پستان . (مهذب الاسماء) (بحر الجواهر). ج ، حجمات .
ازمهرارلغتنامه دهخداازمهرار. [ اِ م ِ ](ع مص ) ازمهرار وجه ؛ ترش گردیدن روی . (منتهی الارب ). || ازمهرار یوم ؛ سخت سرد شدن روز. (منتهی الارب ). || درخشیدن : ازمهرار کوکب ؛ درخشیدن ستارگان . (منتهی الارب ). || سخت غضب کردن : ازمهرار عین ؛ سرخ شدن چشم از خشم . (منتهی الارب ).
ازمهلاللغتنامه دهخداازمهلال . [ اِ م ِ ] (ع مص ) باریدن باران : ازمهل المطر. (منتهی الارب ). || جاری و روان شدن برف پس ازگداختن : ازمهل الثلج . (منتهی الارب ). || واشدن و گشاده گردیدن ابر از هوا. انقشاع . اِمزهلال .
اوازملغتنامه دهخدااوازم . [ اَ زِ ] (ع اِ) ج ِ آزمة. (از ناظم الاطباء) (منتهی الارب ). رجوع به آزمة شود.
ازمهرارلغتنامه دهخداازمهرار. [ اِ م ِ ](ع مص ) ازمهرار وجه ؛ ترش گردیدن روی . (منتهی الارب ). || ازمهرار یوم ؛ سخت سرد شدن روز. (منتهی الارب ). || درخشیدن : ازمهرار کوکب ؛ درخشیدن ستارگان . (منتهی الارب ). || سخت غضب کردن : ازمهرار عین ؛ سرخ شدن چشم از خشم . (منتهی الارب ).
ازمهلاللغتنامه دهخداازمهلال . [ اِ م ِ ] (ع مص ) باریدن باران : ازمهل المطر. (منتهی الارب ). || جاری و روان شدن برف پس ازگداختن : ازمهل الثلج . (منتهی الارب ). || واشدن و گشاده گردیدن ابر از هوا. انقشاع . اِمزهلال .
حروف جازمهلغتنامه دهخداحروف جازمه . [ ح ُ ف ِ زِ م َ / م ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) حرف هائی که طبق دستور زبان عرب چون بر سر فعل مضارع درآید آخر آنرا مجزوم سازد: لَم ْ، لَمّا، ل ِ (در فعل امر)، لا (در فعل نهی ).
ملازمهلغتنامه دهخداملازمه . [ م ُ زَ م َ / زِ م ِ ] (از ع ، اِمص ) ملازمت . ملازمة. رجوع به ملازمت و ملازمة شود. || (اصطلاح فلسفی ) حکمی که حکم دیگر را اقتضا کند مانند وجود دود برای آتش در روز و وجود آتش برای دود در شب . (از تعریفات جرجانی ). همبستگی میان دو ام
لازمهفرهنگ فارسی عمید۱. آنچه وجودش برای بودن چیزی یا پدید آمدن وضعیتی مورد نیاز است.۲. (صفت) [قدیمی] = لازم
بالملازمهلغتنامه دهخدابالملازمه . [ بِل ْ م ُ زَ م َ ] (ع ق مرکب ) (از: ب + ال + ملازمه ). ملازمةً. بهمراه . همراه . مع. || در صحبت ، در کنار. و رجوع به ملازمت شود.
جازمهلغتنامه دهخداجازمه . [ زِ م َ ] (ع ص ) تأنیث جازم . جزم دهنده . حرفی که چون بر فعل درآید آن را جزم دهد. ساکن کننده ٔ حرف متحرک .- اسماء جازمة ؛ در اصطلاح نحویان اسمائی که برای شرط بکار میروند و دو فعل را بنام شرط و جزا جزم میدهند کلم مجازات یا اسماء جازمه گوین
